Сабырхан Асановты еске алу
Бойың бар еді бәйтеректермен таласқан –
(мойындар еді жақындап барып жанасқан),
Ақын біткенді басып бір озсам дейтін де
Ойың бар еді сәл асқақ, әрі сәл астам.
Мүсіркей қарап мүсәпір ойлы сорлыға,
Жек көрмейтін ең оқалы пешпет, тонды да, –
Төраға болғың кеп еді бірде Одаққа
Орыс тілділеу Олжас досыңның орнына.
Туралық жолында тауысып түгел төзімді,
Білемін сенің дүние де қуған кезіңді.
Қиналған едің ортасында қап екі оттың,
Пұлға да жете алмай, құрбан ете алмай өзіңді.
Болып та қанша армандар құрбан, жол құрбан,
Кезіңді білем шаршап та барып болдырған.
Жететін едің нелер бір биік төрге де,
Ерегесіп қалғыр ескі дертің ғой қор қылған.
Жүретін едің жұбатып бізді сыйлап ән,
Күлетін едің аса алмай әсем ибадан.
Үңірейіп қана қала беріпті-ау орының,
Кергілесетін де кісі таппай қап қиналам.
Ақылың да бар, бар еді-ау сенің айлаң да,
Қас қағым сәтте кетіп-ақ қалдың қай маңға?
Әлде бұл мынау заманның уы-шуынан
Жасырына тұрсам дейтін бір тосын байлам ба?
Кім білсін әлі қар жастанып, қанша мұз кешем,
Тек енді маған таптырмассың сен іздесем.
Тірлік дегеннің жалған екенін осындай
Ажалыңмен-ақ дәлелдеп кеттің бізге сен!