Үндемейсің...
Жоққа бола тағы да ерегестік,
енді осылай ұлғая бере ме өштік?
Өлтірсеңші айтып-ақ, үкімімді
біржолата кетейін сенен естіп.
Әдірә қап адал ант, ақ тілегім,
аяз болып арқама батты менің,
сызданасың,
жоқ-бардан қызғанасың,
қалай ғана бәрінің таптым емін?!
Кісідей-ақ қайдағы мейірімсіз,
іштей ғана жүргенің кейіп үнсіз,
қалай өмір сүрмекпін,
тіршіліктің
селтеңі жоқ серуені, сейілінсіз!
Көптен бері жұғыспай екі көңіл,
тіл қатпадың
тік келіп бетіме бір,
жазығымның бар-жоғын біле де алмай,
күле де алмай
барады өтіп өмір.
Өшіргені белгісіз отты кімдер,
түндер өтті үн-түнсіз,
өтті күндер,
жүрек шіркін сыздаумен тыпыр қағып,
қызығы мол
қыз дәурен жоқ бүгіндер.
Қасарысты көктем де күле келмей,
жанымды да жасыған кім елердей,
қарғасаң да көнер ем,
арбасаң да,
іштен тынып,
үн-түнсіз жүре бермей!..