Ақыл
Тарпаң десін біреулер, жалтаң десін,
күйінесің ол үшін, калқам, несін, —
ауған жүгің оп-оңай оңалады,
қонады әлі жазыққа салқар көшің.
Түсемін деп соңына кемел ойдың,
осы емес пе көргенің, өне-бойғың,
сен де қашан кісінің тілін алып,
айтқанына біреудің көне қойдың?!
Дұшпаныңа демейін кетсін кегің,
жараса да қояр ма тепсінгенің?
Көре алмайтын сені де кезігеді ер,
өзіне бер досыңның көпсінгенін.
Қарап қалған заман ғой ері езіне,
Қасыңның да қимасын бер өзіне,
Ағайының алыстан жүндей келер,
күндей берер мекері, мерезі де.
Керілгенде үзіліп кекшіл шідер,
соның бәрін бір күндік өткінші көр,
Менен басқа ешкімің жоқ-ау бірақ:
"Жалғасы еді жақсының, жетсінші!" — дер.
Аларың да бар әлі, күтерің көп,
ойлама сен осымен бітемін деп.
Күн де туар көкмайса құрақ өңдес,
тұра бермес әмісе түтеп індет!