Дау
Айналамды қоршаған, қаумалаған
ағайынның барлығы жау ма маған?!—
Ақ сөйлесем болғаны, адал айтып,
айықпас бір алапес дауға қалам.
Айдап шықсақ дей ме екен елден мені,
келдек ала жүгіріп кердеңдері,
шекпендісі тұрады қыр көрсетіп,
шенділері, ішегі шелденгені.
Күшігі де кіжініп, күшігені,
қыр соңыма қырты да түсіп еді,
аждаһадай арбасып алпауыты,
балағыма жармасып кішірегі.
Тауы да абат, таудағы бауы да абат,
қайдағысы қағынып, жауығады-ақ.
Өз сөздерін айтсам да өздеріне
осылардың жүргенім дауына қап.
Беделіме келер деп енді нұқсан,
елді ұмытсам не болар, жерді ұмытсам, —
Дауласқым да келмейді, жауласқым да,
керауызды кетер ем жер қылып сан.
Қаңқу десе қолына қауғаны алмай,
аш бүйірден қойсын ба "жау" қадалмай,
жалған айтып жақынға, жалт бұрылып,
жақсы ма әлде жүргенім дауға қалмай?!