Бар еді менен де өткен асқақ қайсың
Бар еді менен де өткен асқақ қайсың,
ағатай, неге сонша қашқақтайсың? —
Үйіңе үлкен-кіші жиылғанда
тойыңды бұрынғыдай бастатпайсың.
Көргенде, көңіл үшін, өбіспейсің,
ойыңды оңашалап бөліспейсің,
жосыла әңгіме айтып ақтарыла
қосыла арақты да көп ішпейсің.
Сырыңды бүгіп ұстап, құндақтайсың,
тым-тырыс тына қалып, тіл қатпайсың,
қарызын қайтара алмай жүрген елдей
сырылып мені көрсең, сырғақтайсың.
Жақсылар емес пе едік кемел де сал,
жан аға, жөнің қайсы менен қашар,
мастанып кеттің бе әлде
мас біреулер:
"Ұлы да ұлық едің", — дегенге сәл.
Беделің
басы қырау биікті алып,
алды-артың бара жатыр тұйықталып,
кешелер аман-саулық сұрасушы ең
алдымен маңдайымнан сүйіп барып!
Саған да, мен үшін де іш-тысы жат,
байқатпай арамызға түсті сызат,
туысып кеткен едік екеуара
тұсыңнан билік айтар "күштісіз-ақ".
Патшадай шыға келген тастап тағын,
неге сен аяқ-асты қашқақтадың?
Бойыңды бірте-бірте аулақ салып,
тойыңды бұрынғыдай басқартпадың.
Жүріп те жақсылармен жолға шыға,
өкпелеп көріпті кім болмашыға.
Дәл қазір қалдым ұқсап қанды ұрыста
әскері тастай қашқан қолбасыға!
Болатын жанымызға күнделікті ем
езуде емеурін жоқ, үн де біткен.
Арамыз алыстап та бара жатыр,
ағатай, айтсаң еді — бұл неліктен?!