Иіп әкеп аспанды шатыр қылған
Иіп әкеп аспанды шатыр қылған
мойын бұрмай біз жаққа жатыр бұл маң,
қарашаның қорлығы әбден өтіп,
сән де кетіп барады ақылдыңнан.
Көк аттыны көлденең кимелетіп,
жақсылардан барады күй де кетіп,
өткелдің де мен жағы жарлау болып,
тарлау болып шығады киген етік.
Төңіректі түп-түгел зәндемі етіп,
тіршіліктен барады мән де кетіп,
аш бұралып жатады арыстаным,
пілге салған басқаның қандені өтіп.
Арғы беттен әбілет тістене үріл,
ара-тұра әділет түске кіріп,
мидай ғана былығып жатыр бүгін,
ақылдының алтыны мыс көрініп.
Алақтамай, ағайын, таны сөзді;
алты басын аждаһа тағы созды,
арғымағы мертігіп әділ ойдың,
жәдігөйдің жатаған жабысы озды.
... Бұл емесін біледі сөз бүгінгі,
елеңім де сондықтан тез құбылды, —
гәй-гейіне бастым ба замананың,
қозғаймын деп отырып өз мұңымды!...