Арланын арыстанның қырғиы ілген
Арланын арыстанның қырғиы ілген
аңшыдай әңгіме айтып тілді үйірген
отыр ем топ ішінде жарқылдап тек,
тиісті ол арпылдап кеп бір бүйірден.
Жаңағы жайма-шуақ шырқымызды,
арылдап, дарылдаған күлкі бұзды, —
пердесін бетіндегі сырып тастап,
шынжырын мойнындағы жұлқып үзді.
Тірліктің наласы мен нарқын дәттеп,
отыр ек әңгіме айтып, ән тыңдап тек,
ұрынып анаған да, мынаған да
төбеттей тиіскені-ай арпылдап кеп!..
Болғандай зиялының бірі десе,
сыпайы-ақ жігіт еді күні кеше,
білмей де кетер ме едік кім екенін,
отырған орындығы шірімесе.
Кім білсін, аттан түсе кеткен бе есі,
сырылып шыға келді бет-пердесі,
біз түгіл,
түрін көріп түңіліп тұр
кешегі келдектесі, кетпендесі.
Бет қайда,
бедел қайда,
пошым қайда? —
баласы пошымынан шошынбай ма?
"Өмірде не болмайды?" — десек тағы,
тіліңді тістейсің кеп осындайда!..