Түні бойғы ойлардың сарқып бәрін
Түні бойғы ойлардың сарқып бәрін,
қалдың ба сен атып-ақ, барқыт таңым,
құшағында шабыттың балқып, талып,
көрді дейсің осылай шалқып та кім?
Келесің бе, барқыт таң, жайлап атып,
сыбыс та жоқ, дыбыс жоқ айнала түк.
Өзімді өзім ұмытқан бұл түн де өтті,
сырым қайсы білместен, қайда бақыт!..
Ауысқандай есімнен ара-кідік,
айдалада қалып ем сәл аңырып, —
құлан-таза айығып көп күдіктен,
бара жатты бойыма тарап... үміт.
Суып тәнім, біресе, суып өңім,
жындануға жаңа бір жуық едім,
таңмен бірге тағы да еліктіре,
желіктіре бастады буы ненің?!
Күрт азайып кешегі бақ та, наз да,
ақтарып ем барлығын ақ қағазға. —
талайын деп арадай ағайынның,
алайын деп алқымнан жатқаны аз ба?!
Тұтқын ғұрлы көрместен түрмедегі,
көк желкеден көп ойлар бүрген еді,
атып келе жатты бір әдемі таң
талатпайын дегендей түнге мені.
Тап-тап беріп түнімен небір қуы,
түрінен де, тілінен төгілді уы...
...Адам деген осы ғой,
атқан таңның
желіктіре бастапты жеңіл буы.