Түнгі телефон
Іздеп тауып ақыры өзің мені,
түн ішінде телефон безілдеді.
Үнің баяу естіліп аржақтағы.
ашуың да, аптығың сезілмеді.
— Білейін деп... жатты ма, жатпады ма,—
Кешір,— дедің,— кешірек қаққаныма.
Ұшып барғым келіп тұр осы қазір,
Түсіп қалдым деместен қақпаныңа.
Тілің тәтті,
өзің де ұяң едің.
— Иә,— дедім ақырын,— Иә!— дедім,
Бірге кешкен күндерді есіме алып,
тіршіліктің талай бір қия белін.
— Қақ төрінде қайқайып жатармысың?
Екеумізге,— дедің,— бұл ақырғы сын.
Жөн еді ғой бір келіп қайтқаның да,
айтқаныңда тұрмайтын қатынбысың?
Үнің баяу,
әлі де ұяң едің,
— Иә,— дедім ақырын — Иә!—дедім,—
есіме алып екеуміз бірге өткерген
тіршіліктің талай бір қия белін.
— Қалай ғана, құдай-ау, қорынбайын,
Сен шалжиып жатасың,
төрің дайын,
Келіп кетсең қайтеді?
Айтқаныңды
өліп кетсем — екі етпей орындайын.
Үнсіз ғана ішімнен безектедім:
— Жо-жоқ,— дедім — болмайды, жо-жоқ!—дедім,—
Мәңгілік пе деп жүрген қуаныштың
аңғара да бастап ем...
тез еткенін.
Бірімізді біріміз өртеп бөлек,
есіңде ме өлуге серт еткен ек?
Ұяң едің;
амалсыз:— Иә!— дедім.
— Жүргенім де бекер ме еркек пе деп!..
...— Келмейсің бе?—
Шығады үнің қатқыл:
— Маған ұқсап күтумен күнің батқыр!
...Мең-зең болып қисайдым төсегіме,
....Шырылдап тұр телефон...
шырылдап тұр.