Көбейіп көлеңкелер
Көбейіп көлеңкелер,
күн суырда
Тағдырым айналды ма қырсығуға,—
тағы да жолықсам ба дейді көңіл,
өрімдей,
өліп-өшкен бір сұлуға!
Қыртиып қатарласым,
қаруласым,
бұл күнде жанудан да
налу басым,
ауызға осындайда үріп салар,
дүние-ай, жолықтырсаң аруға шын!
Сол болып еркелетер елігім де,
жөнелсе сүйреп алыс сері күнге,
көркіне табындырып,
қағындырып,
есімнен жаңылдырып мені мүлде!
Қарамай қақпайлаған жеңгелерге,
үздігіп күндіз-түні мен дегенде,
шығарда жаны бірге тұрса дәйім,
нем қалды сонда менің өлмегенде!
Барлығын сылтауымның себепті етіп,
мені де күндіз-түні дедектетіп,
жол тосып,
тұрса шіркін,
дірдек қағып,
биге де құрбысынан бөлек кетіп!
Ендігі өзі болып бір сенерім,
жайымды түсіне де білсе дедім.
(Осындай қас сұлуды құшып едім!)
түнімен түсіме еніп жүрсе менің!
Беріліп қайдағы жоқ құса-мұңға,
еркімді орынсыз-ақ тұсадым ба,—
мен тегі қарақшының пышағы емес,
өлермін қаса сұлу құшағында!