Тіріліп күндіз
Тіріліп күндіз,
түнде — өлем,
төңіректің бәрі айла,—
ит қалды ма үрмеген,
ауыл-аймақ, маңайда?
Тізгін берген жылпосқа
Заман қандай болады?
Сатылатын бір тостқа
ағам қайдан оңады!
Таппады да жүрек ем,
ақпады ма көз жасым,—
соларды ойлап жүдеген
жүйкең неге тозбасын!
Туа сала —
тірінің —
ойлайтыны бір мәнсап,
бірі етін жеп бірінің,
қулар сауық құрған шақ!
Сол қу атқа мінді ме,—
көзіне ілмей кісіні,
Тап-тап берер тілдіге,
қаптап берер күшігі.
Көріп келем жасымнан,
қояр да едім қозғамай,—
жұрттан қулық асырған
жылпостардың озғаны-ай!
Жақсыларға жолар ма,
жарытыпты кімді асы,
Ел не керек оларға,—
ойлайтыны бір басы.
Өзі де бір мықтының
қолтығына тығылған,—
Қол жияды құтты күн
жылмаңдаған зұлымнан.
Ақталмаса үмітің,
ақпаса да көз жасың,
Соларды ойлап күні-түн,
жүйкең қалай тозбасын!