Арқамды ауық-ауық аяз қарып
Арқамды ауық-ауық аяз қарып,
ағайын,
азғанда да,
жай азбадық, —
көлің де,
көңілің де шалқар жатқан
барады бірте-бірте саязданып.
Кісіге кеудесінде күндізі бар,
бұл күнде бұрынғыдай кім қызығар?
Іліндің тырнағына ібілістің,
білімдің — әрі кетсе —
бірді жығар!
Оған да терден қашан үлес тиді,
паналап әлі күнге жүр ескі үйді.
Барады жалықтырып күбір мені,
үніңді іңірдегі кім естиді?
Қамығып,
келмегенге бақсыға әлі,—
жабығып жүр елінің жақсылары,
Бекерге безектесе —
сөзі өтпесе —
белгілі баяғыдан —
сақ сынары!
Бұл күнде —
іші — зұлым,
сырты — жылы,
озып тұр ұлдарыңның ұрты ұзыны.
Оның да кімге беріп,
кімді алатын
қолында сала құлаш жүр тізімі.
Қалсақ та қаншама бір құруға сәл,
биің бар — билік тисе — руласар.
Бөлініп күллі қазақ баласынан,
ағайын арасынан жылу қашар!
Күні бар кеудесінде, күндізі бар,
жаны игі жақсыға да кім қызығар,
жұрт бабын табам десең,
жағам десең:
қойныңа бірер жылан кіргізіп ал!
Арқамды ара-тұра аяз қарып,
ағайын
азғанда да,
жай азбадық,
көлің де, көңілің де,
тегі мүлде,
барады бірте-бірте саязданып!