Жын ұрып па жамандап?
Тұратын көңілінде шуақтап ән,
ұлың ем үмітіңді туа ақтаған,
Жұртым-ай, барасың ба майдаланып,
шіркін-ай, қайда барып қуат табам?!
Аңырып күні кеше ұлы далам,
жаңыла бастағанда құбыладан,
Көрініп қалмады ма қырт екенің,
құлпенде жұрт екенің — түбі надан!
Жерлеп ең жүрегінде түгі барды,
жұлынып,
жәдігөйдің қыбы қанды.
Жүре бер есіне де, кешіре ме,
бір жола өшіре ме шұғыланды.
Тұрасың құлдық ұрып төре десе,
төреңіз төменгіге бере ме есе,—
ол үшін зиялыңа зекуге де,
дайынсың кетуге де ерегесе!
Айырып сан ғасырлық салтыңнан бар,
жайылып бет-бетіне антұрғандар,
қозып жүр делебесі қуларыңның,
озып жүр, өз басы үшін алқынғандар.
Тұратын көңілімде шуақтап ән,
ұлың ем үмітіңді туа ақтаған.
Ата жұрт, айырылсаң елдігіңнен,
апыр-ау, енді кімнен қуат табам?!
Бар еді ұлылық та, жылылық та,
қайдан тап болды деймін бұ қылыққа —
осы дерт өртемесе өзегімді,
жамандап өз елімді жын ұрып па!