Халқыма арнау
Қара жерге қаны тамған казағым,
Аз емес-ау арқалаған азабың.
Сен жасаған ұлылықты, тірлікті,
Ақ параққа азат жыр ғып жазамын.
«Алла жазған тағдырыма көндім»-деп,
«Алаулаған жалын өшті,сөндім» деп.
Шегінбедің, шерлі жұртым біздерге,
Бұл азаттық артып отыр көп міндет.
Қара бастан қайғы кетпей зарлаған,
Қайран басың қайда қалды нар бабам.
Махамбеттің мұңы жетсе құлаққа,
Жарым түнде қалам таппай қарманам.
Жан жарасын жүрегіне жасырған,
Қайран халқым, не өтпеді басыңнан.
Отыз бірде аштық жайлап тосыңнан,
Айырылдың талай абзал асылдан.
Содан кейін қанша уақыт болса да,
Басымызға құт-береке қонса да.
Ұмытпадық сол бір қиын кезеңді,
Көңіл қанша қуанышқа толса да.
Бүгін міне, сенің күнің дана халқым,
Болып еді сол бір кезең бізге салқын.
Көтеріп бар қайғыны,жеңдік жауды,
Басқалар білді елдің шама-шарқын.
Еңселісің, егемен елсін бүгін,
Айтарым болашаққа бірге талпын.