Дін жайында
Мен, өзім - мұсылманмын, қолым - Алла!
"Қалай?" - деп халыққа көрсет, қолыңа ал да.
Баласы мұсылманның бола қойсаң,
Мұнымды "өтірік" деп ойыңа алма!..
Дін ашқан еді Мұрсал әуел бастан,
Екінші Әбубәкір, Омар, Оспан.
"Зүл һүжжа" қамқам, самсам Зүлпіқармен,
Төртінші тиді қолға Әлі Арыслан.
Мүмін аз, діні қар көп Оһүт тауында,
Аз кісі тартты әзиздік бір соғыстан.
Үшінші Әмір, Әмзе, жетпіс кісі,
Нәбидің тісі жаһит болды тастан.
Берген соң Әліге - күш, дінге - қуат,
Дін танып на-мұсылман араласқан.
Қандырып халық мейірін Ақ пайғамбар,
Көңілге иман нұры орналасқан.
Бұлардың айтқан азан, ауазына,
Еріді еміреніп жер мен аспан.
Тұрған соң төрт жар - қолда, дінде - қуат,
Жақын дос болды дұшпан неше алысқан.
Жанабіл батыр, Қақан патша Зарқұм,
Әждаһа еді олар қандай аузын ашқан.
Шариғат ғылымын біліп, тарихатпен,
Теп-тегіс дүния жүзін етті бостан.
Дүниядан Әбибулла үгірді жүз,
Екінші қылапатке келді дастан.
Отыз жыл мініп тақта қылапатта,
Өткерді төрт жар дәурен айнымастан.
Өлтірткен Омар ұлын ұрып дүре,
Патшалық не болады онан асқан.
Асандай нәсіл әулат шәһізада,
Аялдан ажал зәрін жұтты қастан.
Қамбарға жалғыз ұлдың қанын берген,
Кім асқан сақилықта Сәдуақастан.
Тақтынан патша тайып Пәруардігар,
Бұл күнде қаз ауып тұр қара ағаштан.
Мысалы бір қалың өрт кетті қаптап,
Түтіні көрінбейді бізге алыстан.
Нәубеті мұсылманның болар ма екен,
Ұшпастан көрер бұрын жан қапастан.
1900