Тағдырлас досыма
Қызықты ойындардан қалыс қалып,
Бағынан балалықтың алыстадың.
Білдіртпей есейтетін өзіңе де,
Көп пе, аз ба біршама жол жүріліпті,
Батып күн, талай таңдар түріліпті.
Ырзамын тағдырға бұл десем дағы,
Көңілдің бірі хош та, бірі күпті.
Деме сен уайымшыл боп кеткенің не?
(Түспейді қайғы бұлты бетке мүлде).
Күйбеңмен күнделікті жүріп біздер,
Сезбеппіз егделіктің жеткенін де!..
Сәт сайын аман-саулық сұрап тұрған
Жерде емес, жүрсің ғой сен жырақ қырда.
Арманшыл жүрегіме жыр ұйытып,
Мен болсам даланы осы тұрақ қылғам.
Соңымнан жүресің сен іздеп келіп,
Шын достар бір-бірі үшін үзбек демін.
Бір шығып құмарымнан қалам мен де,
Балғын шақ көз алдымда тізбектеліп.
Несіне тоқталайын айтпай бәрін:
Жетімдік маңдайға бұл жастай «дарып».
Екі үйдің төрінде де екі орын бос,
Әкеміз қан майданнан қайтпай қалып.
Арылып бұлттарынан тұнжыр аспан,
Өтті күн, дауыл жұлқып түндік ашқан.
Үстіне жұмыр жердің тік бастъқ қой,
Өткеріп қиын-қыстау күнді бастан.
Суалмай тұрса бойда тамыр-ағын,
Тек достық менің әр кез табынарым,
Тік ұстап ар туындай жүрейікші,
Еңкейтпей осы екі үйдің шаңырағын!