Мен-дағы сөз келген соң төзем бе енді
Мен-дағы сөз келген соң төзем бе енді,
Сарқырар ақпа бұлақ кезең келді.
Алатау ақ бұлтынан сәлем саған,
Арқаның жамырауық өзендері.
Тыңдасын енді мені заңғар атам,
Мен енді қара өлеңнен қар боратам.
Алатау басы болып міз бақпай қап,
Атырау толқыны боп жардан атам.
Мына Ертіс шарапатты тұрақ саған,
Жағады шырқау жұлдыз шырақ соған.
Сол Ертіс ернеуінен күмбірлесең,
Құймайтын дария бар ма жырақ саған.
Теңіз жоқ түпте маржан тұңдырмаған,
Дария жоқ бір сырлы ақын тудырмаған.
Бар сенің бүгін қазақ жырында атың,
Павлодар орманынан судырлаған.
Қалайша биіктемес жарқын еңсең,
Арналар дүрліккенде алқымы сен.
Әлемді алдыңа алып жыр жазасың,
Қаламы Аманжолдың арқылы сен.
Арқадан бір арманның сыр ақтарып,
Даусыңды бара жатыр жыраққа алып.
Далаңда белдеу-белдеу жолың жатыр,
Көктемгі кемпірқосақ сияқтанып…
Өзгеге өміріңді мектеп етіп,
Кеудеңді гүл — жазира көктем етіп.
Жеттің сен, мұнаралы ғасырларға,
Жетпістің қарлы шыңын көктеп өтіп!
Елеусіз еркін болып, Қайкен болып,
Ондаған шамшырақты бай кен болып.
Бүгін сен аспан аунап жанарыңнан,
Отырсың жиырма бесті қайта өңгеріп.
Апайлар, қарындастар, даңқты ағайлар,
Гүл жарған алма бақтар аппақ айдар.
Бір сезім шымырлатып жүрегімнен
Шыбығы солқылдаған көк тоғайлар.