Данышпан
А.С. Пушкинге
Ұлы ақынның кітабын берші маған,
Достары кім суытпай хал сұраған?
Дұшпаны кім ақынға қарсы надан?
Ақырғы рет қамығып қарағанда
Кім түсініп жүрегін қансыраған,
Кім сүртті екен көз жасын тамшылаған?..
Даналыққа кез болған дайындықсыз
Шулы тобыр, ерсі орта, көрші-қолаң...
Бәрі есімде!
Тағы бір қарайыншы,
Асқақ сырын ақтарсын өршіл адам,
Ұлы ақынның кітабын берші маған.
Ұшқын ойдың ұғамын өртін бүгін,
Адамзаттың түбінің төркіндігін
Түсінем де, аяймын жер тірлігін!
Ізгілер де, ездер де болады екен,
Әр дәуірде туса да әр түрлі ұғым.
Кемеңгері кемел ой, кең тұрғының
Шыдай алмай қараңғы заманына,
Серпіп ашып көңілдің көр түндігін,
Жазған еді жалғанның дертін, жырын,
Ашқан еді өмірдің көркін, құнын,
Бірақ өмір ақынға керек пе еді,
Бермесе егер тілінің еркіндігін?!
Жаны жұмсақ болса да мақтадан да,
Жалын тілін безеген жақпағанға,
Ақ қағазға жүгінді нұрлы жүрек
Ақ қағаздай тап-таза, әппақ ол да.
Масайраған жоқ еді мақтағанға,
Күйінеді күйемен даттағанға.
Жарық шамын жанының жағып кетті
Әділдігі сондағы жоқ қоғамға.
Алып шынар құлаған ақ боранда
Мәңгіліктің мәнісін тапты одан да.
Асқақтатып ұлы елдің азаттығын,
Ұлылықты үйретіп кетті адамға!
Ақтарайын кітабын ұлы ақынның,
Сезінейін сөзінің қуатын мың.
Данышпандық ойға тән әлемдегі
Адамзаттық жарқын сөз, сұрапыл мұң.
Құшағында отырып құба түннің
Кеудесінен арайлы шығатын күн —
Халқын сүйген ақынның жан жүрегін
Нәзіктікпен өзіндей ұғатын кім?
Дарқан дарын кешетін дауыл сезім
Қасиетті шыңы еді мұратымның.
Муза бізге үйреткен асықпауды,
Жүрегіммен тыңдайын тылсым сырын,
Қайта оқиын кітабын ұлы ақынның!