Қимылдап қал қызыл тіл
Он сегіз мың ғаламнан
Біз бір пенде Адамнан.
Неше дүркін ел өтті,
Содан бергі заманнан.
Жетсе тағдыр, аумайды -
Өлшеулі өмір қадамнан.
Сайраған тілім сап болар,
Санаулы күнім таусылса,
Аузымдағы жаланаған.
Сол барында сөйлейін,
Атырапқа назар сап,
Жұмылмай көзім қаранған.
Қарындастар қашындар,
Нәпсіңді тиып арамнан.
Бір құдайдан тілеңіз:
«Несіп бер, - деп, - адалдан!»
Атамыз Адам пайғамбар,
Он сегіз мың әлемнің -
Абзалы болып жаралған.
Ұлықтығы мұншама -
Құдайым әмір еткен соң,
Періште күллі қамалған.
Әзезіл қалған айырылып,
«Нәсілім - от!» - деп о жолдан.
Құдіреті күшті құданың,
Тағдырына шара не,
Бос болған соң әзәлдан?
«Әмірді тәрік еттің» деп,
Құдырет мұны шам алған.
Нұсқасыз сезім жоқ еді,
Қарасаң молда, тәліптер,
Осы сөзім ғазалдан.
Сөйлеріне келгенде,
Судағы қара сүліктей,
Қызыл тілім қадалған!
Шабарына келгенде,
Қашаған қуған жүйріктей,
Оңды-теріс оралған!
Озарына келгенде,
Түрікпен соққан мылтықтың -
Толқыған шойын оғындай,
Қарадан шығып жоғалған.
Қызметіңді шегейін,
Қаумалаған қарындас;
Қеңестің арзан келуі -
Пайда болған самалдан.
Қимылдап қал, қызыл тіл,
Жарығым - болар қараңғы,
Қарындастар, мен сені
Енді бір қайтып таба алман.