Жантолының монологы
Жантолы - Мұрат ақынмен замандас әнші, домбырашы, әрі ақын қыз. Ел аузында мынадай бір сөз бар: думандатып отырған акындар тобының үстіне: «Жантолы келді!» дегенде, біреуі: «Е, кайтеміз, байталға бәйге берер біз бе екені!» - депті.
Ей, ақындар, серілер!
Отырсыңдар ма алқалы топқа сөз маржандарын тізбектеп,
бұл дүниенің мықтылары деген біз деп тек.
Әр жерден жиған «асыл» ойлары таусылып қалған жоқ па деп,
қиналып терге малшынып қалған жоқ па деп,
алдарыңда тұрмын іздеп кеп.
Ортаңа кеп ем жиналған жер деп сорпаға шығар жақсылар, көруге бір сәт бәйгеге түсіп, бақ сынап. Отырсыңдар ма біріңді бірің қызғану менен күндеуден жарылып кетпей шақ шыдап!
Ей, мақтаулы Мұрат!
«Байтал» деп сонша сен неменеге мастандың,
Тәңірімнің өзі тәлкегіне салар асқанды.
Алшаңдай басып жүргендер бар-ау, қайтерсің,
алақандай көріп аспанды.
Қыз болып тусам, кінәлі ме екем бұған да? Алтынды сірә көлеміне қарап сынар ма! Тау менен тасты жаңғыртып бара жатады қисыны кеткен кұр арба!
Елбелектеген еркектер сынды арзанқол сөздер жат маған
(Бабалар айткан дана сөздерді «өзімдікі» деп те жаттаман).
Рас, мен әзір балапан құспын
қанатым әлі катпаған,
әлемнің аппақ алақаны ғана баптаған.
Шығыңдар бермен жүректерің болса жыр атқан,
шабыттарыңның да шалқарлығын бүгін сынап қал!
Сендер секілді періштесінген пендені
шығайын айдап жұмақтан!