13.06.2021
  310


Автор: Мұрат Бекей

ЖАЛҒЫЗ АҒАШ

Жалғыз ағаш жапанда,
Басын кімге сүйемек.
Жететін жер-жаһанға
Саясын ит иелеп.

Қанша көзді мөлитті,
Шығарған шөл ығырын.
Түсімде де сол иттің
Мазалайды ырылы.

Шапағаты саяның
Көзден бұл-бұл ұшты ма.
Бұтағына аядым
Қона алмаған құсты да.

Ақыры ағаш қурады,
Жанарын жас шылаған.
Тамырына су-дағы
Тамыза алмай бір адам.

Көк желегін жел тарап,
Күндер өткен жан тербер.
Еске алады бір қарап
Жасын түскен өртеңге ел.

Басқа қолда кілті оның,
Амалың жоқ тағдырға.
Итке,бірақ,ит-өлім,
Нәсібі елдің алдында.

Жалғыз ағаш жоғалған,
Сая айналып сағымға.
Келем сонда сан арман
Сансыратқан шағында.

Беріп ерік көп тұрам
Қиялға алыс жол шегер.
Көктеріне жоқ күмән,
Тамыры есен болса егер...





Пікір жазу