ҚҰМЫРАДАҒЫ ЖАС
(Аңыз бойынша)
О, сұм заман!
Елді елмен соғыстырған,
Жұрт қаралы,
Ерлерін соғыс қырған.
Жеңілгенді желкелеп,
Жемтік етіп,
Қанағатсыз құзғындар табыс қуған.
Қаралы ару
Қан құсты құсаланып.
Қайғы бұлт, аттатпады тұсап алып.
Есіз үйде
Еңіреп жалғыз өзі —
Жас жүрегі өрт жалын құшады анық.
Шырақ жанды
Сәулесі көмескілеу,
«Оты өшкен шаңырақ» демес біреу...
Алдындағы құмыраға жасын төгіп,
Егіліп жылап отыр
Елес біреу...
Қатыгез шапқыншылар тексіз еді,
Қайғысын —
Кімге ақтарып жеткізеді.
Бәрі де өзі тектес жетім-жесір,
Кештерін жоқтауменен өткізеді...
Қашан да дағдысы ғой қаралы үйдің,
Демейді ешкім неліктен
Қара кидің!..
Аңырап аза тұтар —
Ана байғұс,
Басталып таң атқан соң
Жаңа күйбің...
Көрдім сондай «жас толы» құмыраны,
Құмырада сақтаулы —
Ғұмыр әні...
Сұрадым көп естіген
«Жастың» мәнін,
Айтпаса одан қалай сыр ұғады.
Білуге тиісті емес жат адамы,
Бұл да бір «жалбарыныш» деп аталады
Сол құмыраға төгілген жас бойынша,
Соғыстан
Сау оралған аталары.
Сау қайтқан үрім-бұтақ баласы да,
Көп алғыстар арнапты анасына.
Кім көз жасын –
Көп құйса құмыраға,
Жұртына артық болған бағасы да.
Жасын төгіп келіндер —
Жарын күткен,
Әр тамшы жас өлшенер
Ақ үмітпен.
Құмыраға жас толтыру қандай қиын,
Қасіретті ару жанын
Содан ұқ сен...
Бұл әзі оқиға емес
Бүгін болған,
Ертеден ел ішінде ұғым қалған.
Қанша көп болса көздің төккен жасы,
Азамат сау оралған ұзын жолдан.
Барлық болғар әйелі жас төгіпті,
Көз жасынан жібімес
Тас та еріпті...
Ерлері қас дұшпанын жеңіп қайтып,
Біржолата алыпты
Басқа ерікті!..