ЖАЛҒАСАДЫ, ТАУСЫЛМАЙДЫ КӨК БЕЛЕҢ
Шарқ ұратын күндерді ойлап кеше бір,
Шындықты іздеп,
Шыр айналды жас өмір...
Жамағаттың жайлауларын мекендеп,
Жас Лермонтов,
Қиял кешті неше жыл.
Қатыгез шын оған түсін жылытты,
Қайнарынан құйып ішті тұнықты.
Қайыратын уды өлең тілімен,
Тап өзіндей —
Ақынды аңсап жүріпті.
Дәмін татып,
Суын ішіп «жат жердің»,
Жалын жылды осылайша өткердің.
Қабағыңнан —
Қайғыңды ұқты тау елі,
Өлең үшін туған сендей бапкердің.
Жамағат деп халық тегін қоймаған,
Өткен екен,
Онда не бір
Ойлы адам...
Тау тұрғыны әрқашан да биік қой,
«Өткен өмір, жәбірледі жанымды,
Аямады, ақындарын дарынды...
Өрлігін де,
Ерлігін де жоймаған!..
Жендеттері —
Жер қаптырды нар ұлды,
Нөсер етіп төктім ащы зарымды.
Аямадым ақындардан жерімді,
Жамбасына төседім мен —
Төрімді.
Олар-дағы тек биіктен көрінді,
Төкпе жырлар —
Жапырақтай өрілді...
«Құшағым кең,
Қолым ашық бұл шақта,
Құндақталды жасыл өлкем
гүл шоққа», —
Деп, ақсақал,
Толғанысын айтады,
Дана сөзін жалғай түсіп ұрпаққа.
Құлпырады,
Құлшынады Жамағат,
Жамағатты елі жатыр —
Жаңалап.
Ұлы ақындар қабіріне гүл қойып.
Кавказ жерін қайттық біз де аралап..
Жалғасады,
Жарысады көк белең,
Жолдарым да көп-ақ екен өтпеген.
Тау мінезін тағы да бір
Тәкаппар,
Көрсем екен деп келем.