РАУШАН
Сыйладың аттанарда Раушан гүлін,
Қалай айтып әсерін таусам бұның.
Қараған сайын тағы толғандырып,
Жаныңның еске салар —
Жайсаңдығын.
Аумайды екен гүлінен
Алматының,
Қуандым мен,
Қалды өкпем,
Қалды ашуым...
Гүлің тұр терезеде үлбіреген,
Жақсы әннің тілегендей
Жалғасуын...
Біреуі —
Шоқтай қызыл алаулаған,
Оның талай айтары бар-ау, маған.
Біреуі —
Ақша бұлттай нәзік, ұлпа,
Ғашықтың жүрегіндей жалаулаған.
Біреуі —
Шыққан күндей қызыл күрең,
Ақынның жүрегіндей қызу білем.
Ой лама,
Ұмытар деп, аяулы дос,
Жүрермін гүлден көріп —
Жүзіңді мен.
Ақ гүлмен ырғалады жазық біткен,
Гүл сырын —
Тауса да алман жазып тіптен.
Еске алып жүрермін мен
Бәрінді де,
Осынау —
Гүлге біткен нәзіктікпен.
Озар уақыт,
Тозар-ау, гүлдің өңі...
Өзгермей қалар адам,
Кім біледі.
Табиғаттың гүлдері ескіргенмен,
Гүл — көңілім жаңарып,
Үлбіреді!
Қашан да раушан гүлің сақталады,
Құлпырады,
Жанардай шоқтанады.
Көз алдыма келтіріп тұрар дәйім,
Өзіңді де,
Гүлдері көп даланы,
Серуен құрған жер еді,
Деп баяғы!..