ЕСТАЙ АУЫЛЫНА БАРҒАНДА
Иіліп тағзым еттім,
Естай ақын,
Келеді жүректерде өшпей атың.
Артыңда ұрпағың бар қашан дағы,
Өзіңді сағынышпен еске алатын.
Өтсең де тар заманның қыспағында,
Еңсеңді еңкейтпедің күшті ағынға.
Теңі жоқ ән тудырған «Қорлан» сынды,
Шек бар ма сенің сезім,
Құштарыңда.
Сан кешіп бастан шабыт — алапатын,
Тірліктің көзге ілмедің аласасын.
Ән салып асқақтата,
Жыр төккенде,
Ару — түн тыңдар жайып қара шашын.
Ән десе арқама асқан тіреу едің,
Ән сүйген ұрпағыңның біреуі едім.
Түнеріп талай төніп бұл басыма,
Сан рет серпілген-ді түнеме мұң.
Әніңнен бәрін іштей сеземін мен,
Кетердей өрт шарпылып өзегімнен.
Өмірдің тартысына,
Талқысына,
Бар ма екен сендей ақын төзе білген.
Әніңмен жалғастырып жанға жырды,
Өнермен өлшегенсің бар бағынды.
Әніңмен қоңырлаған,
Мамырлаған,
Айтпай-ақ ұғып келем арманыңды.
Жатырсың мекен етіп дала жақты,
Өмір көшіп,
Даланы жаңалапты.
Қазаққа өшпес мұра қалдырсаң да,
Бар қазақ бір күмбезге жарамапты!..
Халықтың таразылап ақыл-күшін,
Тандана қарадың ба,
Батыр мүсін!
Бір ескерткіш қолынан қоймағанға,
Ақыным, назаланып жатырмысың?! .
Ойламан, жалғызсырап қалды ма деп,
Жүрегің ғашықтықтан жанды ма көп.
Аулында — Қаражарда ескерткіш жоқ,
Күнде өлең оқыр едім алдыңа кеп.
...Ес жиып,
Әлі ілгері кешеді елің,
Қайтарады қарымын, еселерін.
Ай күмбезін орнатып, атайды әлі —
Естай деп қала менен көшелерін.
Менің де бір арманым орындалар,
Жараса ескерткішке осы елеңім!..