Сарғатқа сапар
Атырып талай оймен тұнық танды,
Еске алып талай-талай ұмытқанды.
Сарғатқа тартып кеттік тағы да біз,
Серік қып Сайымжан мен Үмітжанды.
Орманмен оюланған әр қапталы,
Асықтым ағайынға —
Сарғаттағы.
Айтпай-ақ көңіл күйін сезіп келем,
Белгілі сағыныштай зар жатқаны.
Сырласқан ақ бұлттарымен аулақтағы,
Сарғаттың бара жатыр баурап жаны.
Келді деп ақын ұрпақ іздеп бізді,
Атаның аунап түссін аруақтары.
Ауылға алаңдаймын баратұғын,
Балалар шығар бәлкім,
Қара тұлым.
Шырадай жанып тұрып қара көзі,
Білмесе қасірет қой ана тілін.
Басқанын естіп талай өктем үнін,
Жүрген соң болар егіп шетке гүлін.
Адасып қалар ма екен ана тілден,
Жоқтығынан бір қазақ мектебінің!..
Жүректі жегідей жеп бөлеген үн,
Көбінің маған таныс көрем өңін.
Сарғатта отыр қазақ ауылы боп,
Ортаға алып жалғыз Төлегенін...
Сарғаттың самалы да майда мына,
Деп қалдым адамдары жайдары ма.
Атқа қону қазаққа жарасады,
Бір Төкенді тартасың қай жағыңа?!.
Сол жағын Омбылықтар ойлады ма.