Жиырма бес
Жас қайын жағалауын өрімдеген,
Ертісім,
Көзіме ойлы керінді ерен.
Жағанда жүріп сенің жазар ма едім,
Өзіңе ұқсаған бір өмірлі өлең.
Ерекше күй тыңдаймын Ертісімнен,
Ертістің тұнық жанын ел түсінген.
Көгіңнен ерте сөнген жұлдыздардың
Әлі де айықпапты дерті ішіңнен.
Белгісіз арман іштей алаңдатты,
Күтумен бір жаңалық далаң жатты.
Ертістің жағасына тым болмаса,
Шоқанға бір ескерткіш қаланбапты.
Алыстан керуен үні тиылмайды еш,
Кетіп бара жатқандай қиырға көш.
Төрінен түнгі аспанның ағып түскен,
Арман-ай!
Қапы кеткен жиырма бес.
Тек қана толқын ғана тоқтамады,
Толқын құшқан қайындар шоқтанады.
Есіліп жатқан Ертіс толқындары,
Бейне бір сияқты еді жоқтау әні.
Жақсы мен жақсылардың табысқаны,
Жаманды шошындырар жаны ұшқары
Шоқан мен Достоевский достығында
Дүлдүлдің дүбірі бар алыстағы.