ЕЛГE БАРДЫМ
Елге бардым, елпілдеп шыққан алдан,
Қайран жеңгем!
Жанарын шыққа малған.
Тау-тасына құшағым қауышқанда,
Айтқызбай-ақ жүректен ұққан арман.
Елге бардым, жайынды Ана — құшақ,
Елес берді еркелеп балалық шақ.
Қатарлары сиреген,
Сұңғылам-ай,
Ой толғанып отырды далаға ұқсап.
Көз жұмыпты кешегі асыл құрбым,
Бұлағына көзімнің жасын жудым...
Қарды омбылап қабірін іздеп жүріп,
Аруақтар алдында басымды идім.
Жүрек симай кеудеге барады ойнап,
Ойнағаны —
Жатқандай және де ойлап.
Жақындығы араға сына симай,
Қабірнама қалыпты далаға орнап...
Көзге елестеп өткеннің бәрі-бәрі,
Көңіл шіркін қауыздай тарылады.
Қашанғы күңгірт күнді кеше берем,
Басымнан қайғы қашан арылады?!
Көзден жасым тиылмай жосылады,
Талай бөгет жатыр ғой тосып әлі.
Әке ұлынан айрылған,
Қыз анадан,
Басы қашан елімнің қосылады?!.
Елге бардым, Елпілдеп шыққан алдан,
Қайран жеңгем!
Жанарын шыққа малған.
Тау-тасына құшағым қауышқанда,
Айтқызбай-ақ,
Жүректен ұққан арман!