ТАБАНҒА ЖЫЛЫ ТИДІ СУЫҚ ҚАРЫҢ
Ақынды азапты ойлар тыншытқан ба,
Ризамын,
Көзімнен жас ыршытсаң да.
Жүректі шайып таңның шуағымен,
Қуанып қалам аман күн шыққанда.
Жүргізіп мезгіл билік атырапқа,
Сарғайып жүдейді екен
Жапырақ та.
Көзіммен көк тауларды күңде шолып,
Жүрегім қақ бөлінер екі жаққа.
Тамыпты біреуінде —
Кіндік қаным,
Түсіндім біреуінде —
Шындық мәнін.
Ақтарып келем сенен сыр жасырмай,
Телқұлын — тағдырымның сыр ғып бәрін.
Жыл озған сайын жанға жуық бәрі,
Таңдайда тұр ғой ұйып —
Тұнық дәмі.
Жүгірдім қыста барып жалаңаяқ,
Табанға жылы тиді суық қары.
Маңдайы соғылса да үміт тасқа,
Жонымнан жүрсе де өмір;
Тіліп таспа,
Ұмыту туған жерді мүмкін бе екен
Басымды бәйге тіккем ұмытпасқа!
Болса егер еске салдың ұмытқаным,
Бәйек боп жаныма кір жуытпадың.
Өзіңсің нәзік жырға жібек арқау,
Қалғанша жүрек тоқтап,
Суып қаным...
Жанарды жасқай берді сұлу сағым,
Желбіретіп үкідей тұлымшағын.
Баурында бақытты күн өткеріп,
Еркелеп жүр кешегі —
Құлыншағың...