05.06.2021
  313


Автор: Бегалиев Нармахан

Терең судың бетіндегі қаймыжықтанған қабыршақ үстінде қалт-құлт жүргендеймін, жүрегімде майда қоңыр леп – жыр жазылып жатқанының белгісі. Өзгелердің жан-дүниесін жібектей шарпыпы, масатыдай құлпыртудың, көгалдай шалқытудың әуресі бұл. Бояулардың дыбысын сіңіруге талпынып, жазғы шілдедегі мұзша еріп біткеніңде, тындырғаның бөз көйлекке шәйі жамау жапсырғандай бір нәрсе болып шықса, айыпты баладай жасқаншақтай абыржисың. Оқырманға көп көрінбейтінімнің бір сыры осында.





Пікір жазу