ЕСЕНҚҰЛ ЖАҚЫПБЕККЕ
Есаға, есіл ағам-ау,
Бәрін де есіме алам-ау.
Алдыңда болса айыбым,
Кешірші, кешір ағам-ау.
Баладай жаныңды көргем,
Шарасыз хәліңді көргем.
Ақын ең, амал бар ма енді.
Өлеңге барыңды берген.
Мұңайған шағыңды көргем,
Жүзіңнен сабырды көргем.
Сіз жоқсыз, Ұзынағашта,
Сол ойдан тарылды кеудем.
Асығып Алматы жақтан
Ақындар іздеп баратын.
Біз жақты көрсек деп емес,
Өлең деп, Сіз деп баратын.
Шаттанып қалатын едің,
Күлімдеп көгілдір көзің.
Лапылдап жанатын едің,
Шын сүйіп өмірдің де өзін.
Қалтарыс-бұлтарыстарын,
Тағдырдың қалдырып ұмыт,
Ап-адал жүрегіңде аға,
Тұратын жаңғырып үміт.
Жығылсаң, тұратын ең ғой,
Жасанып шығатын ең ғой.
Өмірді тап басып, жырлап,
Талайды жылатып ең ғой.
Асығып кеткенің қалай,
Енді-енді бүр атып ең ғой.
Сабырға жеңдіріп бәрін,
Ішіңнен тынатын ең ғой.
Төгілді жанардан бұлақ,
Кетпейсің санамнан жырақ.
Алдыңнан қарсы алсын аға,
Шындықтан жаралған жұмақ.
Жүрегің ауырмайды енді,
Ешкімді сағынбайды енді.
Бұл жақта өлеңің лаулап,
Баурайды, жалындайды енді.
Тұлпардай бәйгеге қосқан,
Шапқанда бағынбайды енді.
Туғанмен тағы бір ақын,
Дәл сіздей табылмайды енді.
Есаға, есіл ағам-ау,
Өткенді есіме алам-ау,
Алдыңда айыбым болса,
Кеш енді, кешір ағам-ау.