15.05.2021
  209


Автор: Роза Сейілхан

ӨЗІМДІ ЖЕК КӨРГЕНДЕ...

Өзімді-өзім жек көрген кездерім көп,
Осыншалық апыр-ау, арсыз ба едім.
Селт етпедім, түкті де сезгенім жоқ,
Жоғалтып ап, ұятымды қанша іздедім.
Кешір дедім, оп-оңай айта салғам,
Жылап тұрды жүрегім шын жылады.
Шыға келер шындығым қай тасадан,
Бір өкініш ішімде шыңғырады.
Жастығыма сіңірдім бұлақ жасты,
Менің жайым тек соған, соған мәлім.
Қателескен кездерде шыдам қашты,
Бәрін көріп мұңайды жанарларым.
Сөз естідім, тым ауыр, зілдей екен,
Жеңілденбек мұндайда жазам қалай.
Сонда қалай шаттанбай, күлмей өтем,
Барыңдаршы, бәрің де мазамды алмай?!





Пікір жазу