15.05.2021
  222


Автор: Роза Сейілхан

ЖҰБАНУ

Өзімді жүрмін
мұңға шын батырып,
Таңымды үмітпенен
күнде атырып.
Мүсіндеп қиялымда
жасап алған,
Бақытым келмей қойды-ау,
ырғатылып.
Білмеймін нені күтем,
нелерді аңсап,
Жанымда жылап жатыр
өлең-моншақ.
Бәрі де қалады ғой
дүниенің,
Таусылып талқанымыз
өлер болсақ.
Сезімім сергелдеңге
салады енді,
Әлегін мына көктем
ала келді.
Тұңғиық көк аспаннан
маңғазданып,
Менің де бір жұлдызым
жанады енді.
АҚ БҰЛТТАР
9
Жанады, жанбайды деп
айтам қалай,
Нұр шашып, көкжиектен
байқалды арай.
Өзіне ынтық етіп
онан сайын,
Өзгеше тал-қайыңның
жайқалғаны-ай.
Апыр-ай, мына күннің
құмартқаны-ай,
Сылдырап, ән айтады
бұлақ қалай?!
Жабыққан жанарымды
самал өбіп,
Жылаған жүрегімді
жұбатқаны-ай.
Бұл күн де өтер ме екен
тұрақтамай...





Пікір жазу