Құрманғазы "Сарыарқа"
1
Дауыл, дауыл! Күркіреп тұр;
Қырдан қырға шаң шұбады.
Бурыл бұлтты жыртып өтті
Найзағайдың қамшылары.
Атылады ақтаңдақ ат,
Ер жорытса – қияда жол.
Жүрген жоқ ер мақтан қалап,
Мақтанбауға ұялады ол.
Мынау жалпақ Нарын құмы
Артты ақынға нардай арман.
Көп шақырды сағым мұны,
Жоқ қой бірақ алдай алған?!
Ер басына төнді бір бұлт.
Дауыл, ішін тартса да ұлып.
Жұтам дейді елді қылғып
«Екі басты қарт самұрық...»
Батыр өзін кінәлаған,
Сол кінәсін көтерді кек.
«Бұл табиғат мына маған
Берген екен бекер жүрек!
Қыран, деді ел, қарға алдында
Жасыта алман жан қуатын.
...Жәңгір сын-ды хандардың да
Келді-ау кезі қаңғыратын!»
2
Көтерілді қанды желік,
Биле, саусақ, бас пернені.
Дүбір-дүбір... қалды келіп
Қарауылдың әскерлері.
Аттан батыр, жаның қайда,
Жатыр жауың қырқа астында,
Ұсап кетті қалың найза
Көкбуырыл бір тасқынға.
Жұдырықтай түйілді ауыл,
Түйілді кек шемен болып.
Көтерілді құйын-дауыл,
Көтерілді ел өлең болып.
Аттанды өзі кек пен ыза,
Неге керек «аттандамақ»,
Шыға берді көптен ұзап
Манағы бір ақтаңдақ ат.
Жар мен ордан жасқанбады ол,
Әпере ме ерге кегін?
Жерді де емес, басқандай ол
Домбыраның пернелерін...
Сарнады-ай кеп дала сонда,
Құм да оянып аунады ақыр,
қызды найза алақанда.
Ер тіл қатты жауға батыл:
«Қайт, қайт, қайт, қайт!»
Дауыл, дауыл!... Ағала шаң...
Жалба-жұлба көрінді иық.
Қолдар жүрді жағада сан.
Ел тіл қатты кегін жиып:
«Қайт, қайт, қайт, қайт!»