Туған жерге арнап
Туған жер — алтын бесік, асыл анам,
Ауаңмен, ақ сүтіңмен асыраған,
Мен - дағы ұлың едім өзің тектес,
Алысқа несібесі шашыраған.
Қырық жыл жер басқалы көріп жарық,
Маған да өзгелердей өмір дарып,
Көк дауыл, қара нөсер, ақ нажағай
Үйрендім алма-кезек бөліп алып.
Шашымда жалтылдаған күміс шыбық,
Азапты рахатпен туыстырып,
Алысқан өмірімнің жазуындай,
Дос күндер қас күндерді қуып шығып.
Мен соның бәрінде де саған сеніп,
Әлі де келем жүйткіп сапар шегіп,
Құшақтап жатам сені, қалғанда да
Айым мен Аппақ күнім қатар сөніп.
Сен деген, саған деген мол қазынам —
Жүрегім, сан ізденіп, сан қазылам,
Ақтық кен, ақырғы сый болса сонда,
Сенікі — ол. Сол еркелік, сол базынам!
Мен шығар бірден артық, бірден кейін,
Бар шығар жетіп жүрген бір деңгейім,
Алдында еңбегіммен күнде ағарып,
Ақ сөйлеп, адал күліп жүргендеймін.
Жанымның осы күйін саған деген,
Әр таңда бір тексерем санамменен,
Содан соң жегілемін қызметіңе
Жаңғырып барлық өлең, бар әнменен.
Туған жер, маған таныс бар алабың,
Алаңсыз аңсадым да араладым.
Қатесіз түсіре алсам суретіңді
Арман не, ал үңіл де қара, бәрін!
Әр өлкем тым болмаса атыңды тап,
Әр шоқың мәртебелі алтын бір тақ,
Солардың соңғысында тамам болды
Осынау сапар кітап, ақын кітап!