Қос өлең
(ХАМИД ГУЛЯМНАН)
ДОСТЫҚ ГҮЛІ
Зеравшан дария жағасы жасыл,
Көрдім бір жаздай қос қызды асыл,
Агроном Гүлгүн — сол қыздың бірі,
Атақты бағбан — Самарқан гүлі,
Үндінің қызы — жүрегі ән-күй,
Қонағы Гүлгүн — Индира Ганди.
Мекендеп жасыл құлпырған бақты,
Үндіден келген қонақтар жатты.
Диқандар біздің әңгіме шертіп,
Қонақты күтті зор құрмет етіп.
Ашылып дарқан достыққа құшақ,
Жайылды жомарт дастарқан сол шақ.
Гүл бақта осы жалғасып жүрек,
Сөйлесті қос қыз ұстасып білек.
Қолтықтап Гүлгүн Үндінің айын,
Баяндап жүрді бақыты жайын,
Естіген мен жоқ, кеңесін, ісін.
Сонда да шатпын, жылиды ішім.
Екі дос солай қыдырды ұзақ,
Алдында тұрды әсем бір гүл бақ,
Жүрегі Гүлгүн елжіреп, сүйді,
Индира досқа ұсынды гүлді. —
Үндіге мұны еккейсің, — деді,
Көңілмен достық көктесін, — деді.
Гүл басып төске елжіреп жан - күй,
Аттанып кетті еліне Ганди.
Сол гүлді аман жеткізді Ганди,
Бойына бұлақ еккізді Ганди.
Үндінің арай нұрына балқып,
Ашылды сол гүл, жанарды тартып.
Көргенде ұлы Үндінің халқы,
Достықтың гүлі — деп атап кеткен.
Сол гүлдің ғажап нұрына балқып
Үндінің күні күледі көктен,
Секілді биік адал дос көңіл;
Бойлады көкке, құлпырды со гүл.
Ауыздан түспей сонау гүл жалғыз,
Елінде Үнді болыпты аңыз,
Көрмекке соны келеді шеттен,
Тарихы соның өлең боп кеткен,
Солмайтын бұл гүл, мәңгі гүл десіп,
Әр баққа соның тұқымын еккен.