Дүниенің төбесі
Кеудеме толды жұмбақ күш,
Түсті де салмақ сезімге.
Төсіне көктің болат құс
Шаншыла шыққан кезінде.
Бет алдым — сенсің, Москвам,
Келемін аспан ішінде.
Өмірде көру — осы арман,
Көріп ем кеп - ақ түсімде.
Биіктей бердім, биіктеп
Әлде өзім, әлде көңілім.
Астым да үстім тұнық көк,
Көрсетпес жердің өңірін.
Биіктей бердім мен содан,
Көсіле түсті көк заңғар.
Биіктеп кете берсе адам
Әдеті ғой қуанар.
«Москва!» — деді қасымнан
Отырған қатар жолаушы. —
Сәлем саған, Москвам,
Арманымның қаласы!
Биіктен асып кеп жүрдім,
Таусылды көктің белесі —
Сен болып маған көріндің —
Дүниенің төбесі.
Ол — биікте, төменде — оның сынығы.
Аңыздағы дәу - алыптар бұрынғы
Әулетімен түгел келіп байқаса:
«Көрмедік — дер — мұндай ғажап зіліңді»
Өзінде бір алып күшті сезбеген
Шығу қиын мұндай өнер өзгеден.
Көңілің ылғи таңданудан тиылмас,
Ұзақ қарап тоймасаң тек көзбенен.
Нені армандап, нені ойлады сол шебер,
Жылдарды арнап, жұмсағанда сонша өнер?!
Деді ме екен: «жетсін мұның дауысы!»
Россияға жар салар күн болса егер?!