Алакөл аңызы
Анадай басын қосқан көп баланың,
Бөліп ап Жетісудың төрт тарауын
Арқаның жамырауық өзендерін
Ағытып, қиып тастап ноқталарын.
Алакөл жатыр еркін иемденіп,
Жоңғарға жөн арқасын сүйей беріп,
Жағалап Арқарлының бала тауын,
Омырауын Тарбағатай сүйер келіп.
Бұл-дағы белгісі емес осалдықтың,
Салты бар серіліктің, ия салдықтың,
Жатады ақ торғындай шұбатылып,
Ішінен ақтарылған мол сандықтың.
Алыстан көз жіберсең сен бір келіп,
Көрінер су жотасы теңбілденіп.
Ақ пен көк араласып анадайда
Тулайды ала толқын көлді көміп.
Бейне бір ала тайлар шайнасқандай,
Зымырап, жал тістелеп жармасқандай,
Тұяқпен суға түскен күнді теуіп,
Ал түнде аяғымен ай басқандай.
Алакөл деген аты содан қалған,
Қарттардың көзі жіті соны аңғарған.
Аңыз бар: «бір кез елден бақыт қашып
Жеткізбей, Алакөлді шыр айналған».
Өмір ғой өткен сонда халық арман,
Ескірмей ел есінде бәрі қалған,
Сол бақыт балықшының қолында тұр,
Өңгеріп кемесіне салып алған.