Туған өзен бойында
Кеше ғана бір үш қыстау тұратын,
Мекен етіп менің атам суатын,
Жар басында ұмыт қалған үш тұмақ
Секілденіп, қарсы алдымнан шығатын.
Самаладай самсаған үй көрдім мен,
Балалардай үш тұмақтан өрбіген.
Сүп-сүйкімді ақ шатырлы қала тұр,
Ал үш қыстау ғайып болған орнымен.
Арғы бетте жортады әлі киіктер,
Мейлің айдап, бұл қалаға жиып кел,
Үрікпейді, ешкім мылтық атпайды,
Әрі бейбіт, әрі жомарт сүйікті ел.
Қуанышын жасыра алмас жер өңі,
Туған қала — қойны неткен кең еді!
Бәрі туыс, жүгіріп те үлгіріп
Кешке дейін кіріп шыққың келеді.
Қара көз бала қара көз шабақ аулайды,
Ана бір кезгі өзімнен әсте аумайды.
Қара мұрт аға қармағына іліккен,
Сонау бір жарда сойылдай шортан аунайды,
Өзені Торғай қаладан жалғыз шақырым,
Су алар қыздар толқынға көміп балтырын.
Сығалар жігіт ат жалдатқан жағада
Атты да қызды үркітіп алмай ақырын.
Қазір ше? Қазір қалаға өзен кеп кірді,
Тулады ұзақ, каналға көнбей секірді.
Әр үйдің енді ішінде аунап жатыр ол
Қармаққа түскен әлгі бір шортан секілді.