Құлын
...Күні тұр көк заңғарда сәскеліктің.
Жұрнағы бір ай жауған ескі бұлттың
Асығыс оңтүстікке барады ауып,
Дегендей ұзақ жолға кеш тұрыппын.
Жап-жасыл бар төңірек, дала жайраң,
Табасың мұндай жұпар ауа қайдан!
Көк бие, қара құлын жүр алапта
Жолығып жолаушыға анадайдан.
Құлдырап құлын шауып, ұзақ қашып,
Жонынан шық төгіліп, жазыққа асып,
Жазылып бала бауыры, келеді ағып
Аузымен бидайықты үзіп, шашып.
Тағы да желік билеп, желмен ойнап,
Көк шалғын, қоңыр салқын белді бойлап
Зымырап жөнеледі сағым жыртып,
Садақтың оғындай боп атқан байлап.
Ол қайтсін шаба бермей, ес білмесе,
Ұршықтай жер бетіне түсті кеше.
Көсіліп көк далада кете бермек,
Шақырған ана даусын естімесе.
Естіді... жалт бұрылды... келеді ағып,
Қарайды ұл шабысын ене бағып.
Келеді Сахараның cap самалы
Жүгіртіп, жұдырықтай денені алып.
Туған жер, бауырыңда ұлың бүгін,
Сүйеді ойыңды күн, қырыңды күн.
Көз тігіп жаңағы бір суретіңе
Есіме түсіп кетті құлын күнім.