Нұрлы таңның жыршысына сәлем!
Ән шырқаса Алатау бөктерінен
Бозторғайдай биікке көтерілген.
Сәлем саған, даланың қарт бұлбұлы,
Халқыңнан қадіріңе жете білген.
Сәлем саған туған жер кеудесінен,
Орал менен Алтайға кең көсілген
Бұлағынан, өзен, көл, дариясынан
Таңдайыңа бал құйып сені өсірген.
Сәлем саған бау-бақша саялардан,
Сен шырқасаң жапырағын жая қалған.
Сәлем саған даланың гүлдерінен
Бар жұпарын өзіңнен аямаған.
Сәлем саған туған жер аспанынан,
Жаңғырығып әніңе қосқан мың ән.
Таң сәріден сенімен бірге шырқап
Тамылжытып жыр төккен құстарынан.
Сен қарайсың Жетпістің бесеуінен
Салыстырып бүгінді кешегімен.
Байыптайсың бай тұрмыс, жақсы өмірді
Міне бүгін ел түгіл, жер семірген.
Зарландырар, салдырар «елім-айға»,
Ол дәурен жоқ құл еткен сені байға,
Бүкіл елің алдыңа деп келіп тұр,
«Кенен деген өнердің кені қайда?!»
Ал бар болса, сонау бір нұрлы тамшы,
Төк кәнекей, әніңе тағы салшы,
Жетпіс беске жеңдірмес сол дауысты
Ойда егінші, тыңдасын қырда малшы.
Мың алақан жайылды. соған қонып,
Сайрап-сайрап жібер де, бір дем алшы!
Жетпіс беске жүз деген алыс па еді,
Елің саған жүзбен де таныс, — деді.
«Таңды оятқан жаршы құс, тәтті көмей
Бозторғайым!» деп сүйер халық сені.
Ұмыт болсын ескі күн таңғы түстей,
Кәрілікпен айқасып қал бітіспей,
Ұзақ сайрап, құйқылжып қанат қағып,
Туған жердің үстінде қалшы түспей.