Торғай сөйлейді
Мұғаджардан еркін жетіп Есілге,
Ұлы таудан бөліп алып енші-ірге,
Жастап жасыл Тобыл суын жатыр ол
Қазақстан деген өлке төсінде.
Айлап жортса, аттық жалы сұйылған,
Балалаған қиыр өніп қиырдан,
Жалпақ дала, алшақ дала, алыс жон
Күні бар ма етек-жеңін жиырған.
— Сол далада туған сабаз сан адам,
Бар алысқа жіті көзбен қараған,
Қиялдары қиырлармен жарысып,
Дауыстары көк астына тараған.
Жырлады олар елдің мұңын, шаттығын,
Сол аспанда талай-талай батты күн,
Сол далаға алып келіп алыстан
Білім-өнер қоңырауын қақты кім?!
Сол далада өтті майдан қандасқан,
Боз көдесін, көк жусанын шаң басқан,
Менің көкем кешіп өткен Торғайды
Шалқасқаның ауыздығын алмастан.
Көп шолуға кәрі тарих жолы ұзақ,
Жылдар-жылдар жотасында мол із қап,
Аударылып, жетті біздің бұл күнге,
Қонған кезде сол далаға жұлдыз-бақ.
Ал сөйледі Сарыарқадан ол тұрып,
Шешен дала шешілетін жол туып,
Ол сөйледі жазық жалпақ денесін
Алтын сабақ дән шуына толтырып.
Енді бір сәт қатты айқайлап жіберді,
Қысқан не зат сонша қайрат-жігерді?
Бұлқынғанда бұлт жаңғырды — көрдік біз
Қабат-қабат болат киген бір ерді.
Ол сөйледі, содан тынбай сөз алды,
Боз кәдеге сыйлап желі тозаңды,
Құлазып құр қимылдамай жататын
Жайдақ дала қозды арқасы, қозғалды.
Торғай, Торғай, қасиетті қарт Торғай,
Сөз сенікі, сөйле, Торғай, айт, Торғай —
Дедік біздер, ол тағы да сөйледі,
Ел тілегі, ел бұйрығы қайт болмай.
Енді міне ен төсіне мал симай,
Мол ырысқа ел кенелсін, божын бай,
Дүбірлесін құтты қоныс, кең жайлау,
Толсын жерлер майы тамған сол шұрай!
Деді халық, Торғай сөзін мақұлдап,
Партияның съезінде саңқылдап,
Ел сендіріп шықты шопан дауысы,
Жанарында болашағы жарқылдап.
Жаңа Торғай, Дала Торғай, сөз алдың,
Әлі талай өтер жылдар, озар күн,
Сен сөйлесең — сөйлегені өмірдің,
Сол сөзіңді ақын тынбай жазар мың.
Кім айтады айрылмақ деп жер тілден,
Жалықпайды ол асыл сырын шертуден.
Тыңдаңыздар, Үлкен Торғай — тұр сөйлеп,
«Правданың» дәл өзінің бетінен!...