Қос институт
АБАЙДЫҢ ҚазПИ-і
Қарт ҚазПИ, мен айналдым есіміңнен
Сонау бір алыс қалған ескі күннен,
Мынау бір кешіп тұрған сәтке дейін
Еркелеп еніп келем есігіңнен.
Сен менің екі үйімнің біріндейсің,
Уақытта кешегі емес, бүгіндейсің.
Алдыңнан абайсызда өте шықсам —
Ей, бала, бері қарай бұрыл, — дейсің.
Жалма-жан өз-өзімнен қысылам да,
Басып кеп аяғымның ұшынан да,
Басымнан сол қолыммен бөркімді алып
«Кеш» деймін, оң қолымды ұсынам да.
Сонда сен Қажым болып, Мәлік болып,
Қуанып, сәлемімді алып болып,
«Ойпыр-ай, сен де есейіп қалыпсың!» — деп
Тұрасың мән-жайыма қанып болып.
Сол кезде жез қоңырау саңғыр етіп,
Қалғанда еніп ішке, бәрі кетіп,
Біле алмай кірерімді, кірмесімді
Жүрем мен бері де өтіп, әрі де өтіп.
Тұрамын аңтарылып есікке кеп,
Боласың сонда мені есіркемек,
«Бүгінше үйіңе бар, дем ала ғой,
Сабаққа ертең бірақ кешікпе», — деп.
Күлімдеп қарайсың сен ұзатып сап,
О, қиял, о, тәтті арман, о, жастық шақ,
Осылай қимастықпен жібермейсің
Қаншама қартаюға біз асықсақ.
Алдыңа тағы келдім қарт ҚазПИ-ім,
Мен бе екем саған жырдан тартпас сыйын?
Баяғы жақсы оқушы — стипендиат,
Баяғы жарқыраған жап-жас күйім!
Баяғы аппақ ару, қолаң шашты,
Жас ақын тағы бүгін алып қашты!
Ол — менің Саған деген махаббатым
Бұлақтай қайнап шыққан жарып тасты!