МҰРАЖАЙДА
Бөгелсем біразырақ кінә қойма —
Бұрылмай өте алмаймын мұражайға.
Көненің көзіңе ыстық Ордасы осы,
Кісіні жетелейтін кілең ойға.
Бұл үйге өзгеше бір өрісі кең,
Кіруге именесің кебісіңмен,
Төрдегі бар бұйымы — тәбәріктей,
Баяғы бабалардың тері сіңген.
Қазақтың Әбілқайыр, Жәнібегі...
Өзі жоқ,
Жетті бізге жәдігері.
Там-тұмдап ұрпақтары жинамаса,
Жоғалып кетуі де кәдік еді.
Талайды тебірентті, толғандыра,
Саз-сырнай, қара қобыз, сал домбыра.
Әжемнің әдемі бір жиһазындай,
Осынау әлімсақтан қалған мұра.
Көрінбес көлеңкесі бізге бөтен,
Қалайша көзге мұны ілмей өтем.
Ден қойсаң, жақын келіп,
Ата жұрттың
Тасы да тіл біткендей сөйлейді екен.
Бұйым көп мұнда маған сыр ұқтырған,
Жандаймын жеті атасын жолықтырған.
Осында келген сайын, көрген сайын,
Тарихқа бойлай берем тұнып тұрған.