02.05.2021
  354


Автор: Мұхтар Құрманалин

ҚЫМЫЗДЫ АУЫЛ

Кісінеп құлыншақтар кермедегі,


Белдеуде байлаулы тұр кер дөнені.


Өрістен жаңа оралған жылқышы қыз,


Толықсып, туған айдай тербеледі.


 


Құлақта құлын даусы — асқақ әні,


Қолында қызыл зерен — тостағаны.


Майысып саусақтары, қандай әсем,


Сабадан қымыз құя бастағаны.


 


Бойыңа даритұғын дәрі-күштей,


Қымызын кете алмайсың қанып ішпей.


Қарайсың қайта-қайта қарындасқа,


Жаутандап, өз-өзіңнен жанып іштей.


 


Тіреліп көмейіңе талай сұрақ,


Дейсің сен: «не бар керім бар-ау шырақ».


Бір сәтке ұмытасың, көптен бері


Шалғайда жүргеніңді жолаушылап.


 


Қыз қандай, қымыз қандай, көлі қандай,


Түс көріп, жақсылыққа жорығандай.


Тамсанып кетті-ау, шіркін, талай жігіт,


Шілдеде осы ауылдан шөлі қанбай. 





Пікір жазу