АҒА
Бейнетіміз болды біздің белшеден,
Біле алмадым алға қандай жол шегем.
Бұралаңы көптеу мына өмірді,
Өздеріңе қарап сонда өлшесем.
Мектеп бардық, егін ордық, жер қаздық,
Бозбалаға етті бірақ бұл да аздық.
Албырт көңіл алып ұшып аспанға,
Өздеріңше өлеңдеттік, жыр жаздық.
Сол бір кезде, бүкіл халық бекінген,
Жас та болсам бұрынырақ жетілген.
Ұяңдық па, ұялдық па, білмеймін,
Алдарыңда абдырайтын секілді ем.
Қабақ шытсаң, қалатынбыз қиналып,
Сонда да біз үлкендікті сыйладық.
Борыштайын бойымызға дарыған,
Ініге тән ізеттік пен ибалық.
Білмей өстік балалықты басқаша,
Бүйтер ме едік бетімізден жасқаса.
Жаны жарқын ағаларды аңсаймын,
Анда-санда еркелігім ұстаса.
Жасы үлкенге бас иетін, бұлданбай,
Ең жауапты сезім еді бұл қандай.
Әлі күнге, өздеріңді көргенде,
Абыржимын ар алдында тұрғандай.