Жастар алдындағы сөз
Шырақтарым, маған кезек беріп отырсыңдар, сенімдеріңді ақтай алсам жарар еді. Өйткені дауысты шырқатып ән салатын уақыт өтіп кетті ғой. Қазір жасым сексеннің үшеуіне келіп отыр. Тістен де айрылдық. Баяғы думанға түсіп жүргендегідей кезім болса, алдыма қандай шарт қойсаңдар да орындай берер едім. Болмаса сендерден қолда барды аяйын деп тұрғаным жоқ. Күшім жетсе ойдағының бәрін бергім-ақ келіп отыр. Бірақ, ән салатын даусым біткенмен, асыл сөзім жүрегімде сақтаулы. Сіздердің тілектеріңізді әнмен емес, енді сөзбен орындап көрейін.
«А, Нұржан қаламыңды қолына алшы,
Дауысыңды құйқылжытып әнге салшы.
Емеспең топтан озған кәрі тарлан,
Кеудеңде қалған жоқ па бірер тамшы?»,—
деп Наушабайдың Нұржаны өзіне айтқандай:
А, Жамбыл кезің келді сөзің бастар,
Барынша құлаш созып, аяқ тастар!
Алдында жана өмірдің өркендері,
Өрмелеп келіп тұр ғой сөзің қостар.
Айтқызбай саған тіпті ерік қоймас,
Енбекпен еркін өскен мына жастар.
Еріксіз думанға да түсіп ең ғой,
Жастарға тәбәрігің *1 бар ма тастар.
Ақтаршы сандығыңның аузын ашып,
Едің ғой тілдің кені біткен нәсіп,
Бұлағы қара өлеңнің таусылар ма,
Қалмастан тым болмаса бірер қасық?
Күйін шерт домбыраңның, таста әнді,
Қинамай — қол жетпеске текке жанды.
Тәспықтай*2 шумақталған термең қайда?.
Сал соған, кәрі тілден тамыз майды.
А... у!.. Термемен сөзді бастайын,
Жас жігерлер алдында,
Топтан озған тарлан ең,
Шабысыңнан тандың ба?!
Тұяғың тозып, топас боп,
Китіңдеумен қалдың ба?!
Шаршы топқа түскенде
Шабысы болар шалдың да!
Ой! Домбыра алып қолыма
Он жасымнан сарнадым,
Дәл жетпіске келгенде
Жүгірістен танбадым.
Бүгінгідей есімде:
Думанды жарып әнменен
Семейге де барғаным.
Топтан озып онда да
Бәйгінің алдын алғаным.
Алғаным құрсын қайтейін,
Опасыз жалған сұм өмір
Мені текке алдадың.
Бүгінгідей жыйында
Бір сағаттай болмадың.
Ұлы жарыс алдында
Шырқата әнді салмадым.
Жоққа есеп жастардың
Алдында Жамбыл болғаным.
Қиыстырып кестесін,
Әннің салып дестесін
Тарихи жыйын алдында
Бәйгіні шауып алмадым.
Ендігі тілек біреу-ақ
Қимылдап қал, тіл мен жақ.
Сөз танабын астарла,
Дәуірлеп өскен еңбекте
Суыт шапқан еңбекке,
Жастарға тәбәрік тастарға,
Не қылса да Жамбылға
Енді жастық кез келмес,
Жүрегінде сақтаулы
Асыл сөзі өзгермес,
Сендердікі бұл заман,
Оған талас сөз болмас,
Қорытса да қаншама.
Өзгеріп алтын жез болмас.
Аяққа шұлғау қылса да
Асыл жібек бөз болмас.
Балшық қосып соқса да
Дүррі гәуһар тас болмас.
Жамандық адам өзінен
Болатындар жас болмас.
Қайшылай тасқа соқса да
Болаттың жүзі пәс болмас...
Тыңдап көр Жамбыл қартыңды
Сендерден сірә кем түспес.
Жырдың асыл кенімін,
Айтысқандар менімен,
Талай-талай жеңілген.
Қыза шапса шын тарлан
Жері болмас тең түспес.
Айғайласа да шын ақын,
Әні болмас ел білмес!