Іздерсің, мені
Іздерсің, мені сағынып,
Көгілдір сағым күндерден.
Іздерсің мені сабылып,
Айға мұң шыққан түндерден.
Сарғайтса ізде күз демі,
Сағыныш күйі сыймастан.
Тырнаның сонау тізбегі,
Тыраулап ұшса қимастан...
Іздесең мені қалғыма,
Теңіз – ой қуат, бер ескек.
Шыңдарды еске ал мына,
Қыранды көкте елестет!
Іздерсің мені, әр күннен,
Мазалай түссе жан сырың.
Тербеліп жаның жаңбырмен
Оятса үні тамшының.
Іздегін мені, сабылып,
өзіңмен- өзің қалғанда.
Көңілмен таза сағынып,
Жүргенің керек жалғанда.
Іздеші, албырт сезіммен,
Ізгілік гүлін ап келген.
Балдәурен, жастық сезілген,
Күнделік болған – дәптерден.
Іздерсің, мені тұңғиық –
Жанарда жасың тұнған шақ.
Жаныңа қоңыр мұң құйып,
Жазылған осы жырды аңсап.
Бір сәтке таппай жай – тыным,
Айнала берші жалынға.
Әйнектен түскен Ай нұрын,
Жаным – ау, мен деп қабылда.
Іздерсің, мені білсін деп,
Ада боп қалшы күнәдан.
Сенеді жүрек дүрсілдеп,
Іздейтініне бір адам.