03.07.2023
86
Айыра алмайтын кезіңде қараңғы мен жарықты...
Айыра алмайтын кезіңде қараңғы мен жарықты,
Ән атасы аралап жүріпті бар халықты.
«Қалауың не?
Өлең бе?
Әлде қойлы көген бе?!» –
Деп ол бірде қазақтың қалауына салыпты,
Сонда жанның азығы – әнді ол таңдап алыпты.
Қазағым-ай, қазағым,
Ұйқтап жатқан халықты
Ұйқысынан оятып өлеңімен шабытты,
Әнмен таңды атырып, әнмен күнді батырып,
Жауға шапқан батырлар әнмен ұран салыпты.
«Өнер алды – қызыл тіл» қазағыма дарыпты,
Қазағым-ай, қазағым, ұмытып бар азабын,
Кетеріңде жат жұртқа әнмен қызы қоштасып,
Ән айтып ел шаттанып, ән айтып ел қамықты.
Қиын-қыстау кездерде, жалын ойнап көздерде,
Өлтірмепті ән-жырын жарық етіп тамұқты.
Қазынасы – өнері қазақ деген халықты,
Бар әлемге бақыты – жыр мен күйі танытты!