Эзоп
1
Ежелдегі Эзоп деген кісіңнің,
Жан айқайын енді ғана түсіндім.
Сор заманның самай тері сияқты,
Мазмұн көшіп, өзгергені пішіннің.
Қоғам – керең, заман ақпа құлақтай,
Ақын жанын күйдіреді шыдатпай.
Шындықты айтса ширығыпты шенділер,
Эзоп құлдың есті сөзін ұнатпай.
Басқа бәле тілден тапқан аз ба адам,
Құл шайырдың қулығына мәз ғалам.
Қағазға орап өткір жүзін шындықтың,
Мысал қосып ұсыныпты аздаған.
Тіл бітіріп тасбақаға, торғайға,
Сол шындықты айтпай қалса болмай ма?
Ел санасы қалғып кеткен жағдайда,
Одан басқа ойды қозғар жол қайда?
Кез келді ме көнеге бет бұрғандай,
Ақиқатты айтсам деп ем бұлданбай.
Шер толқытса сезінемін өзімді,
Эзоп шалдың ауласында тұрғандай.
2
Бағзы жұртта бұлың-бұлың күн кештiк,
Мимырт күнмен, мылқау түнмен тiлдестiк.
Хақ пен тақтан таппаған соң үндестiк.
Эзоп қарттың есегiне мiнгестiк.
Эзоп сөзi – «құлдың тiлi» көнерген,
Дертке дауа болды десем сенер ме ең.
Ескексiз-ақ толқын кешiп жөнелген,
Елдiк арман. Ол не деген өлермен?
«Құлдың тiлi» – құлдық пиғыл байырғы,
Қарт Каспийден Қара Ертiске жайылды.
Махамбеттiң жебесiндей шайырды,
Шамырқанған шабытынан айырды.
Көмбе жинап, кесiм айтар көсемi,
Қоғам дiмкәс, асқынғандай кеселi,
Босқын ой мен боз шаң қауып көшенi,
Митыңдайды Эзоп шалдың есегi.